اندوه شیطان

پیامبر گرامی اسلام صلی الله علیه و آله و سلم روزی ابلیس را دیدند که محزون و غمگین است. سؤال کردند: چرا محزون و غمگین هستی؟

گفت: به خاطر شش کار که شما برای امت خود آورده ­ای، و امتت این شش کار را به‌ جای می­ آورند، این شش کار باعث حزن و اندوه من می‌شود.

الف) امت تو هر موقع که می­خواهند کاری انجام دهند، بسم الله الرحمن الرحیم می‌گویند.

ب) امتت هرگاه تصمیم می­گیرند که در آینده کاری را انجام بدهند می­ گویند: ان شاء الله.

ج) وقتی به هم می­ رسند، به یکدیگر سلام می ­کنند.

د) وقتی هم دیگر را ملاقات می ­کنند، مصافحه می­ نمایند.

هـ) برای گناهانی که انجام می­ دهند، استغفار و توبه می­ کنند.

و) امتت هرگاه نام شما را می ­برند و شما را یاد می ­کنند، صلوات می ­فرستند.[1]

[1]. آوای محبت،ص100 و 101، به نقل از تحفهً الواعظین،ج4،ص127.

عنایت و کرامت پیامبر هنگام جان دادن

صاحب کتاب آثار صلوات چنین نگاشته است که: شبلی، با تعدادی از مریدان، به‌قصد حج روانه­­ بادیه شدند. در بین راه، یکی از مریدان را اجل موعود رسید. شبلی که متحیر از چنین اتفاقی بود، با حالت تحیر به چهره مریدش نگاه می­ کرد. و در فکر فرو رفته بود که به ناگاه دید تمام بدن مریدش در یک‌چشم بر هم زدن، سیاه و تیره گشت، و هنوز ساعتی از این واقعه نگذشته بود که مشاهده کرد آن سیاهی به سفیدی مبدل شد.

شبلی از آن حال که تعجب نموده بود. تمام‌روز در فکر و اندیشه بود. تا آنکه شب در عالم خواب و رؤیا مریدش را دید، که حلّه ­ای از حلّه‌های بهشت پوشیده و تاجی مزیّن به جواهر بر سر نهاده و انگشتری نورانی در انگشت کرده، که بر نگین آن نوشته است. «هذا جَزاءُ مَن صَلّی عَلی مُحَمَّدٍ وَ آل مُحَمَّدٍ»

شبلی از او پرسید: علت آنکه در هنگام جان دادن بدنت به‌یک‌باره سیاه و تیره گردید و پس از اندکی کاملاً سفید گشت چه بود؟

آن مرید جواب داد: علت آنکه در هنگام جان دادن بدنم سیاه و تیره گردید معاصی و گناهانی بود که انجام داده بودم. ولی هنوز جانم کاملاً از بدنم بیرون نرفته بود که به ناگاه حضرت محمد صلی الله علیه و آله و سلم را دیدم که تشریف آوردند. دیدم که یک‌کاسه آب‌دست مبارکش است. آن آب را بر روی بدن من ریخت و با دست مبارکش سیاهی معاصی و گناهان را از من شست، و خلعت کرامت و خاتم و انگشتری سعادت را به من بخشید.

من عرض کردم: یا رسول الله! من به خاطر چه عملی مستحق این کرامت شدم؟

فرمود: چون تو در دنیا عادت داشتی که پیوسته بر من صلوات می­ فرستادی؛ من هم به خاطر آن، عنایتم را از تو دریغ نداشتم.

شبلی از خواب بیدار شد. گفت: بر من روشن گردید که با صلوات بر محمد و آل محمد ظلمت گناه از بین می­رود.[1]

[1]. عزیزی، آثارصلوات،ص129 و 130 ؛ البته با اندکی تصرف در عبارت والّا مضمون کاملاً محفوظ است.

ایمن بودن از فزع اکبر

«قالَ رَسُولُ اللهِ صلی الله علیه و آله و سلم: مَن صَلّی فِی اللّیلَةِ السّابِعَةِ مِن رَجَب اَربَعَ رَکَعاتٍ، بِالحَمدِ مَرَّةً وَ [قُل هُو اللهُ اَحَدٌ] ثَلاثَ مَرّاتٍ وَ [قُل اَعُوذُ بِرَبِّ الفَلَقٍ] وَ [قُل اَعُوذُ بِرَبِّ الناسِ] وَ یصَلی عَلَی النَّبِی صلی الله علیه و آله و سلم عِندَ الفَراغِ عَشرَ مَرّاتٍ وَ یقُولُ البِاقِیاتُ الصُالِحاتُ: سُبحاَنَ اللهِ وَ الحَمد اللهِ وَلا اِلهَ اِلّا اللهُ و اللهُ اَکبَرُ عَشرَ مَرّاتٍ اَظَلَّهُ اللهُ تَحتَ ظِلّ عَرشِهِ وَ یعطیهِ ثَوابَ مَن صامَ شَهرَ رَمَضانَ، وَ استَغفَرَت لَهُ المَلائِکَةُ حَتّی یفرُغَ مِن هذِهِ الصّلِاةِ، وَ یسهِّلُ عَلَیهِ اَلنَّزعَ وَ ضَغطَةَ القَبرِ، وَلا یخرُجُ مِنَ الدُّنیا حَتّی یری مَکانَهُ مِنَ الجَنَّةِ وَ آمَنَهُ اللهُ مِنَ الفَرَعِ الاَ اکبَرِ».[1]

رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: هر کس در شب هفتم ماه رجب چهار رکعت نماز، که در هر رکعت سوره حمد یک‌مرتبه و سوره [قل هو الله احد] سه مرتبه، و سپس سوره [قل اعوذ برب الفلق] و سوره [قل اعوذ برب الناس] را بخواند. و بعدازآنکه از نماز فارغ شد. ده مرتبه بر پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم صلوات بفرستد، و سپس ذکر شریفی که باقیات و صالحات است را ده مرتبه بگوید: [یعنی ده مرتبه بگوید: ] سبحان‌الله و الحمدالله ولا اله الا الله و الله‌اکبر.

خدای متعال او را در زیر سایه‌ عرش سایه داده، و ثواب روزه­­ ماه مبارک رمضان را به او عطا می‌کند، و تا زمانی که از نماز فارغ نشده است ملائکه برای او طلب مغفرت می­ نمایند، و خدا جان کندن و فشار قبر را بر او آسان می‌کند، و از دنیا خارج نمی­ شود تا آنکه مکان خود را در بهشت ببیند، و خدای متعال از فزع اکبر در امانش نگه می ­دارد.

[1].حکیم هندی، الصلوات مفتاححل المشکلات،ص125 و 126، به نقل از اقبال الاعمال سید بن طاووس،ص651.

صلوات و روشنایی قبر و صراط و بهشت

«قالَ رَسُولُ اللهِ صلی الله علیه و آله و سلم اَکثِروُا الصَّلاةَ عَلَیَّ: فَاِنَّ الصَّلاةَ عَلَیَّ نُورٌ فِی القَبِر، وَ نُورٌ عَلَی الصِّراطِ، وَ نُورٌ فی الجَنَّةِ».[1]

پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: فراوان بر من درود بفرستید، زیرا درود فرستادن بر من، نوری در قبر، و نوری بر صراط، و نوری در بهشت است.

[1]. بحارالانوار،ج82،ص64،ح 8 ؛ نهج الذکرج4،ص390،ح 3053 به نقل از الدعوات،ص216،ح 581.

صلوات و روشنایی روز قیامت

«قالَ رَسُولُ اللهِ صلی الله علیه و آله و سلم زَیِّنُوا مَجالِسَکُم بِالصَّلواتِ عَلَیَّ، فَاِنَّ صَلَواتِکَم عَلَیَّ نُورٌ لَکُم یومَ القِیامَةِ».[1]

رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: مجلس‌های خود را با صلوات فرستادن بر من، زینت بخشید، زیرا صلوات‌های شما بر من، در روز قیامت برای شما نور [و روشنایی] است.

[1]. نهج الذکر ،ج4،ص390،ح 3051، به نقل از کنزالعمال،ج9،ص141،ح 25415.

زدوده شدن نفاق

«عَن رَسولِ اللهِ صلی الله علیه و آله و سلم اَلصَّلاةُ عَلَی وَ عَلی اهل‌بیتی تَذهَبُ بِالنِّفاقِ».[1]

از رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم روایت‌شده است که آن حضرت فرمود: صلوات فرستادن بر من و اهل‌ بیتم نفاق را می­ برد.

«عَن عَبدِاللهِ بنِ سَنانِ، عَن ابی‌عبدالله علیه السلام قال: قالَ رَسُولُ اللهِ صلی الله علیه و آله و سلم: اِرفَعُو اَصواتَکُم بِالصَّلاةِ عَلَی فَاِنَّها تَذهَبُ بِالنّفِاقِ».[2]

عبدالله بن سنان از امام صادق علیه السلام نقل کرده است که آن حضرت فرمود: رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم فرمودند: با صدای بلند بر من صلوات بفرستید. زیرا صلوات با صدای بلند نفاق را می­ برد.

اگر روایت دوم، اطلاق روایت اول را مقید نماید. باید گفت که صدای بلند در هنگام صلوات در زُدوده شدن نفاق مدخلیت دارد. و الله العالم.

[1]. نهج الذکر،ج4،ص388،ح 3050، به نقل از الکافی،ج2،ص492،ح 8.

[2]. بحار الانوار،ج94،ص59،ح 41.

صلوات مایه‌ رشد اعمال

«عَن مُحَمَّدِ بنِ مَروانَ، عَنِ الصّادِقِ علیه السلام، قالَ: قالَ رَسُولُ اللهِ صلی الله علیه و آله و سلم صلاتکم علی اجابة لدعائکم و زکاة لاعمالکم».[1]

محمد بن مروان از امام صادق علیه السلام روایت کرده است که آن حضرت فرمود: رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم فرمودند: صلوات فرستادن شما بر من، باعث اجابت دعایتان می‌شود، و مایه­ رشد اعمالتان می ­گردد.

[1]. بحارالانوار،ج94،ص54،ح 22.

صلوات مایه رشد انسان

«قالَ رَسولُ الله صلی الله علیه و آله و سلم: صَلّوُا عَلَی فَاِنَّها زَکاةٌ لَکُم».[1]

رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: بر من صلوات بفرستید، زیرا صلوات، مایه­ رشد شماست.

عَن رَسُولِ اللهِ صلی الله علیه و آله و سلم اَیما رَجُلٍ مُسلِم لَم یکُن عِندَهُ صَدَقَةٌ، فَلیقُل فی دُعائِهِ: اَللّهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ عَبدِکَ وَ رَسُولِکَ، وَ صَلِّ عَلَی المُؤمِنینَ وَ المُؤمِناتِ، وَ المُسلِمینَ وَ المُسلِماتِ. فَاِنَّها لَهُ زَکاةٌ.[2]

از رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم روایت‌ شده است که آن حضرت فرمود: هر مرد مسلمانی که صدقه [برای دادن] نداشت، در دعایش بگوید:

«اَللّهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ عَبدِکَ وَ رَسُولِکَ، وَ صَلِّ عَلَی المُؤمِنینَ وَ المُؤمِناتِ، وَ المُسلِمینَ وَ المُسلِماتِ».

زیرا این صلوات برای او زکات و مایه رشد است.

آنچه از روایت به‌حسب ظاهر استفاده می‌شود این است که برای چنین عملی، صلوات باید به همان نحوی باشد که در روایت وارد شده است.

زیرا صلواتی به‌عنوان صدقه محسوب می‌شود و به‌ عنوان رشد برای انسان قرار می ­گیرد، که در آن صلوات بر مؤمنین و مؤمنات، و مسلمین و مسلمات صلوات فرستاده شود.

زیرا صدقه را باید به کسی داد که نیازمند و محتاج باشد، چون در بین مؤمنین و مؤمنات، مسلمین و مسلمات فرد نیازمند وجود دارد. وقتی انسان بدین نحوی که در روایت آمده است صلوات می­ فرستد. درواقع به فرد نیازمند کمک کرده و به او صدقه داده است.

و علاوه بر این همان‌گونه که در منابع فقهی وجود دارد. صدقه را به فرد نیازمندی که مؤمن و مسلمان است باید داد.

و لذا چنین صلواتی به‌عنوان صدقه و مایه رشد محسوب می ­گردد.

و اما اینکه بر پیامبر صلوات فرستاده می‌شود، بدین خاطر است، که چنین عملی به‌عنوان صدقه مقبول درگاه الهی است قرار گیرد. و الله العالم.

[1]. نهج الذکر،ج4،ص382،ح 3035، به نقل از کنزالعمال،ج1،ص492،ح 2167.

[2]. نهج الذکر،ج4،ص382،ح 3036، به نقل از کنزالعمال،ج4،ص5،ح 9202.

محبوب‌ ترین عمل

در روایت وارد شده است که پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: از جبرئیل پرسیدم محبوب‌ترین اعمال کدام است؟

پاسخ داد: صلوات و درود بر شما ای محمد! و محبت علی بن ابیطالب علیه السلام .[1]

[1]. عزیزی، آثار صلوات، ص36.

هفتاد هزار فرشته بر صلوات فرستنده صلوات می فرستند

عبدالرحمان بن عوف می‌گوید: رسول گرامی صلی الله علیه و آله و سلم فرمود:

جبرئیل نزد من آمد و گفت: حقیقتاً هر کس بر تو صلوات بفرستد. هفتاد هزار فرشته بر او صلوات می­ فرستند.

سپس جبرئیل در ادامه می‌گوید: و کسی که هفتاد هزار فرشته بر او صلوات بفرستد از اهل بهشت خواهد بود.[1]

با توجه به روایاتی که در باب معنای صلوات خدا و ملائکه و انسان‌ها وارد شده است، صلوات ملائکه­ را به تزکیه معنا کرده است.[2]

و باز با توجه به بعضی از روایات، که تزکیه را به تأیید و تصدیق معنا کرده است.[3]

انسان بهتر معنای روایت را می ­فهمد، اینکه در روایت می­ فرماید هر کس بر پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم صلوات بفرستد، هفتاد هزار فرشته بر او صلوات می ­فرستند. یعنی هفتاد هزار فرشته او را تأیید و تصدیق می ­کنند.

و تأیید و تصدیق فرشتگان یعنی مقبول خدا واقع‌ شدن.

وقتی طبق روایات وارده چهل نفر برای فردی که دار فانی را وداع گفته است شهادت بدهند که فرد خوبی بوده، خدای متعال آن مُرده را می­ آمرزد و وارد بهشت می­ نماید، اگر هفتاد هزار فرشته کسی را که بر محمد و آل محمد صلوات فرستاده است تأیید و تصدیق نمایند. قهراً خدای متعال او را آمرزیده و وارد بهشت می­ نماید.

[1]. بحارالانوار،ج94،ص64،ح 15.

[2]. نهج الذکر،ج4،ص329،ح 2934.

[3]. نهج الذکر،ج4،ص331،ح 2937.