علی بن فضل الله شوشتری

۲ مطلب با کلمه‌ی کلیدی «سیدالشهداء» ثبت شده است

مرحوم احمد بن محمد حسینی اردکانی در کتاب مجمع الصلوات می‌گوید: مرحوم ملاحسین کاشفی سبزواری در بعضی از رساله ­هایش فوایدی را برای صلوات بیان کرده است که از جمله آن فواید این است که هر کس بر محمد و آل محمد صلوات بفرستد، باعث دوام محبت نسبت به رسول گرامی اسلام صلی الله علیه و آله و سلم می­ گردد. زیرا محب و دوستدار هر چه محبوب را بیشتر یاد کند، محاسن و مناقب او در خاطرش بیشتر خطور می‌کند، و هر چه محبوب بیشتر در ذهن و خاطرش ظهور نماید، محبت و مودتش نسبت به محبوب زیادتر می‌شود. تا به حدی می‌رسد که دوستی او تمام دل را فرا می‌گیرد، و دیگر به چیزی فکر نکرده و به محبت دیگری نمی پردازد. چنین محبتی دائم و قائم است.[1]


و مخفی نماند که بر دوام محبت رسول خدا و آل اطهرش نتایج کلی مترتب است. که ما به‌ عنوان نمونه با تمسک به روایات به چند مورد اشاره می­ کنیم:


«عُن جابِرِ عَن اَبی جَعفَرِ مُحَمَّدَ بنِ عَلِّی الحُسینِ عَن عَلِّی بنِ الحُسینِ عَن اَبیهِ علیهم‌السلام قالَ: قالَ رَسُولُ اللهِ صلی الله علیه و آله و سلم حُبّی وَ حُبُّ اهل‌بیتی نافِعٌ فی سَبعَةِ مَواطِن اَهوالُهُنَّ عَظیمَةٌ: عِند الوَفاتِ وَ فِی القَبرِ وَ عِندَ النُّشُورِ وَ عِندَ الکِتابِ وَ عِندَ الحِسابِ وَ عِندَ المیزانِ وَ عِندَ الصِّراطِ».[2]


جابر، از امام باقر و او از امام سجاد و او از امام حسین علیهم‌ السلام، روایت کرده است که امام حسین علیه السلام فرمود: رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: محبت من و محبت اهل‌بیت من در هفت مکان بسیار بزرگ و هولناک نافع است. هنگام مردن، در قبر، هنگام حشر و نشر، هنگام حساب‌ و کتاب، هنگامی‌ که به نامه اعمال در میزان رسیدگی می ­کنند، و هنگام عبور از صراط.



«عَنِ السَّکُونِی عَنِ الصَّادِقِ عَن آبائِهِ علیهم‌السلام قالَ: قالَ رَسُول اللهِ أثبَتُکُم قَدَماً عَلَی الصِّراطِ أشَدُّکُم حُبّاً لِاهل‌بیتی».[3]


سکونی، از امام صادق و او از پدران بزرگوارش علیهم السلام روایت کرده است که آن حضرت فرمود: رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: ثابت‌ قدم‌ ترین شما بر پل صراط کسی است که بیشتر اهل‌بیت من را دوست داشته باشد.



[1]. مجمع الصلوات،ج1،ص148.

[2]. بحارالانوار،ج27،ص158،ح3.

[3]. بحارالانوار،ج27،ص158،ح 5.

۰ نظر موافقین ۱ مخالفین ۰ ۲۳ دی ۹۷ ، ۲۱:۴۸

سیرۀ سیدالشهدا علیه السلام در دعاها و راز و نیازهایش بر این بوده که بر محمد و آل محمد صلوات میفرستادند که به‌عنوان نمونه به چند مورد اشاره می‌شود.


الف) سید بن طاووس دعای عظیم­ الشأن عشرات را که از دعاهای امام حسین علیه السلام است نقل می‌کند و می‌گوید: ‌ای عزیز بدان که دعای عشرات دعای بسیار بزرگ و عظیم‌القدر است و از اسرار دعاهاست سپس سید بن طاووس سند روایت و آثار آن را بیان می‌کند و آنگاه این دعا را به دو روایت در کتاب شریف مهج ­الدعوات و منهج ­العنایات نقل می‌کند. که در روایت دوم این دعا این‌چنین امام حسین علیه السلام صلوات می­فرستند:

«... اَللّهُمَّ إِنّی اَصبَحتُ مِنکَ فی نِعمَةٍ وَ عافِیَةٍ، فَصَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ، وَ تَمِّم عَلَیَّ نِعمَتَکَ وَ عافِیَتَکَ...»[1]

خدایا من از جانب تو به نعمت و سلامتی صبح کردم. پس بر محمد و آل محمد صلوات و رحمت فرست. و تمام کن بر من نعمت خود را و سلامتی را از جانب خود...


ب) سید بن طاووس قنوت‌های ائمه اطهار علیهم السلام را در کتاب شریف مهج ­الدعوات و منهج العنایات بیان می‌کند. در قنوت‌های امام حسین علیه السلام در قنوت دوم آن حضرت چنین می‌گوید: که امام حسین علیه السلام در قنوت نماز این دعا را میخواندند:

«اَللّهُمَّ مَن أَوی إِلی مَأوی فَاَنتَ مَأوایَ، وَ مَن لَجَأَ إِلی مَلجَأٍَ فَأَنتَ مَلجَإی، اَللّهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ، وَ اسمَع ندایی، وَ أَجِب دعایی، وَ اجعَل مَئابی عِندَکَ وَ مَثوایَ، وَ‌ احرُسنی فی بَلوایَ مِنِ افتِتانِ‌ الإِمتحانِ وَ لَمَّةِ الشَّیطانِ، بِعَضَمَتِکَ الَّتی لا یَشُوبُها وَ لَعُ نَفسٍ بِتَفتینٍ، وَ لا وارِدُ طَیفٍ بِتَظنینٍ، وَ لا یَلُمَّ بِها فَرَحٌ، حتّی تَقلِبَنی إلَیک‌بارادتِکَ غَیرَ ظَنینٍ وَ لا مَظنونٍ، وَ لا مُرابٍ، وَ‌لا مُرتابٍ، اِنَّکَ اَرحَمُ الرّاحِمینَ».[2]

خداوندا هرکس جای گیرد به‌سوی جایگاهی، تو جایگاه من هستی، و هرکس پناه برد به‌سوی پناهی، تو پناه من هستی، خدایا بر محمد و آل محمد صلوات و رحمت فرست، و بشنو صدا و ندایم را، و برآور حاجتم را، و بگردان نزدت بازگشتم را و مکانم را، و محافظت فرما مرا در امتحان نمودن از بلیۀ آزمایش و از وسوسۀ قلیل شیطان، به سبب بزرگیت که مخلوط و وارد نمی­شود آن را خفت نفس به سبب در بلا انداختن آن، و نه جنون و خیال وارد شونده به سبب توهم انداختن، و نمی­رسد به او جنونی، تا آن­که برگردانی مرا به‌سوی خود به سبب اراده­ است درحالی‌که غیر متهم باشم در دین و نه گمان بد برده شده باشم در عمل، و نباشم شک زده و نه تهمت زده شده به‌درستی که تو رحم­کننده­ ترین رحم­ کنندگانی.


 

[1]. سید بن طاووس، مهج الدعوات و منهج العنایات،ص274.

[2]. سید بن طاووس، مهج الدعوات و منهج العنایات،ص91 و 92.

۰ نظر موافقین ۱ مخالفین ۰ ۱۵ دی ۹۶ ، ۱۲:۱۲