علی بن فضل الله شوشتری

۳ مطلب با کلمه‌ی کلیدی «امام حسین» ثبت شده است

مرحوم احمد بن محمد حسینی اردکانی در کتاب مجمع الصلوات می‌گوید: مرحوم ملاحسین کاشفی سبزواری در بعضی از رساله ­هایش فوایدی را برای صلوات بیان کرده است که از جمله آن فواید این است که هر کس بر محمد و آل محمد صلوات بفرستد، باعث دوام محبت نسبت به رسول گرامی اسلام صلی الله علیه و آله و سلم می­ گردد. زیرا محب و دوستدار هر چه محبوب را بیشتر یاد کند، محاسن و مناقب او در خاطرش بیشتر خطور می‌کند، و هر چه محبوب بیشتر در ذهن و خاطرش ظهور نماید، محبت و مودتش نسبت به محبوب زیادتر می‌شود. تا به حدی می‌رسد که دوستی او تمام دل را فرا می‌گیرد، و دیگر به چیزی فکر نکرده و به محبت دیگری نمی پردازد. چنین محبتی دائم و قائم است.[1]


و مخفی نماند که بر دوام محبت رسول خدا و آل اطهرش نتایج کلی مترتب است. که ما به‌ عنوان نمونه با تمسک به روایات به چند مورد اشاره می­ کنیم:


«عُن جابِرِ عَن اَبی جَعفَرِ مُحَمَّدَ بنِ عَلِّی الحُسینِ عَن عَلِّی بنِ الحُسینِ عَن اَبیهِ علیهم‌السلام قالَ: قالَ رَسُولُ اللهِ صلی الله علیه و آله و سلم حُبّی وَ حُبُّ اهل‌بیتی نافِعٌ فی سَبعَةِ مَواطِن اَهوالُهُنَّ عَظیمَةٌ: عِند الوَفاتِ وَ فِی القَبرِ وَ عِندَ النُّشُورِ وَ عِندَ الکِتابِ وَ عِندَ الحِسابِ وَ عِندَ المیزانِ وَ عِندَ الصِّراطِ».[2]


جابر، از امام باقر و او از امام سجاد و او از امام حسین علیهم‌ السلام، روایت کرده است که امام حسین علیه السلام فرمود: رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: محبت من و محبت اهل‌بیت من در هفت مکان بسیار بزرگ و هولناک نافع است. هنگام مردن، در قبر، هنگام حشر و نشر، هنگام حساب‌ و کتاب، هنگامی‌ که به نامه اعمال در میزان رسیدگی می ­کنند، و هنگام عبور از صراط.



«عَنِ السَّکُونِی عَنِ الصَّادِقِ عَن آبائِهِ علیهم‌السلام قالَ: قالَ رَسُول اللهِ أثبَتُکُم قَدَماً عَلَی الصِّراطِ أشَدُّکُم حُبّاً لِاهل‌بیتی».[3]


سکونی، از امام صادق و او از پدران بزرگوارش علیهم السلام روایت کرده است که آن حضرت فرمود: رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: ثابت‌ قدم‌ ترین شما بر پل صراط کسی است که بیشتر اهل‌بیت من را دوست داشته باشد.



[1]. مجمع الصلوات،ج1،ص148.

[2]. بحارالانوار،ج27،ص158،ح3.

[3]. بحارالانوار،ج27،ص158،ح 5.

۰ نظر موافقین ۱ مخالفین ۰ ۲۳ دی ۹۷ ، ۲۱:۴۸

«اللّهُمَّ صَلِّ عَلَی الحَسَنِ وَ الحُسَینِ عَبَدیکَ وَ وَلِییکَ وَ ابنَی رَسُولِکَ وَسِبطَی الرَّحمَةِ وَسَیدی شَبابِ اهل الجَنَّةِ، اَفضَلَ ما صَلَّیتَ عَلی اَحَدٍ مِن اَولادِ النَّبینَ وَالمُرسَلینَ اللّهُمَّ صَلِّ عَلی الحَسَنَ ابنِ سَیدِ النَبیین وَ وَصی اَمیرالمُؤمِنینَ، اَلسَّلامُ عَلَیکَ یابنِ رَسُولَ اللهِ، السَّلامُ عَلیکَ یابنَ سَیدالوَصیین، اَشهَدُ اَنَّکَ یابنَ اَمیرالمُؤمِنین اَمینُ اللهِ وَ ابنِ اَمینِهِ، عِشتَ مَظلوُماً وَ مَضَیتَ شَهیداً، وَ اَشهَدُ اَنَّکَ الاِمامُ الزَّکِی الهادِی المَهدی اللّهُمَّ صَلِّ عَلَیهِ وَ بَلِّغ رُوحَهُ وَ جَسَدَهُ عَنّی فی هذِهِ السّاعَةِ اَفضَلَ التَّحِیةِ والسَّلام».

«اللّهُمَّ صَلّ عَلَی الحُسَینِ بن عَلی المَظلُومِ الشَّهید، قَتیلِ الکَفَرَةِ وَطریح الفَجَرَةِ، السَّلامُ عَلَیک یا اَبا عَبدِاللهِ السَّلامُ عَلَیکَ یابنَ رَسُولِ اللهِ، السَّلامُ عَلَیکَ یابنِ اَمیرِالمُؤمِنین، اَشهَدُ مُوقِناً اَنَّکَ امینُ اللهِ وَ ابنَ امینِهِ، قُتِلتِ مَظلُوماً وَ مَضَیتَ شَهیداً، وَ اَشهَدُ اَنَّ اللهَ تعالی، الطّالِبُُ بِثارِکَ، وَ مُنجِزاً ما وَعَدَک مِنَ النَّصرِ وَ التّأییدِ فِی هَلاکِ عَدُوِّکَ وَ اِظهارِ دَعوَتِکَ، وَ اَشهَدُ اَنَّکَ وَ فَیتَ به عهد اللهِ، وَ جاهَدتَ فی سَبیل اللهِ، وَ عَبَدتَ اللهَ مُخلِصاً حَتّی اَتاک الیقینَ لَعَنَ اللهُ اُمَّةً قَتَلَتکَ، وَلَعَنَ اللهِ اُمَّةً خَذَلَتکَ، وَ لَعَنَ اللُه اُمَّةً الَّبَت عَلَیکَ، وَ اَبرَأُ اِلَی اللهِ تعالی مِمَّن اَکذَبَک وَ استَخَفَّ بِحَقِّکَ واستَحَلَّ دَمَکَ، بأبی اَنتَ و اُمّی یا اَبا عبدِاللهِ، لَعَنَ الله قاتِلَکَ، وَ لَعَنَ اللهُ خاذلَکَ وَ لَعَنَ اللهُ مَن سَمِعَ واعِیتَکَ فَلَم یجِبکَ و َلَم­ینصُرَکُ وَ لَعَنَ اللهُ مَن سَبی نِساءَکَ اَنَا اِلَی اللهِ مِنهُم بَرئی وَ مِمَّن والَأهُم وَ ما لَأهُم وَ أعَانَهُم عَلَیهِ، اَشهَدُ اَنَّکَ وَ الأئِمَّةَ مِن وَلدِکَ کلمه التَّقوی وَ بابُ الهُدی وَالعُروَةُ الوُثقی وَالحُجَّةُ عَلی اهل الدُّنیا، وَ اَشهَدُ اَنّی بِکُم مُؤمِنٌ وَ بِمَنزِلَتِکُم مُؤقِنٌ وَلَکُم تابِع بِذاتِ نَفسَی وَ شَرایعِ دینی وَ خَواتیمِ عَمَلی وَ مُنقَلَبی فی دُنیای وَ آخِرَتی».


خدایا بر حسن و حسین، این دو بنده‌ات و دو دوستت و فرزندان فرستاده ­ات و نوادگان «پیامبر» رحمت و دو آقای جوانان اهل بهشت، صلوات فرست، برترین صلواتی که بر فرزندی از فرزندان پیامبران و فرستادگانت فرستاده ­ای، خدایا بر حسن فرزند سید و آقای پیامبران و وصی امیر مؤمنان، صلوات فرست. درود بر تو، ‌ای فرزند پیامبر خدا، درود بر تو‌ ای فرزند سید و آقای اوصیا، گواهی می­ دهم که تو ای فرزند امیر مؤمنان، امین خدا و فرزند امین خدا هستی، مظلومانه زیستی و شهید از دنیا رفتی. گواهی می­ دهم که تو پیشوای پاک و هدایتگر و هدایت‌شده‌ای. خدایا بر او صلوات فرست و در این لحظه از جانب من برترین درود و سلام را به جان و تن او برسان.

خدایا بر حسین بن علی، آن ستم دیده شهید که با شمشیر کافران به قتل رسید و به دست منحرفان بر خاک افتاد صلوات فرست. سلام بر تو‌ ای اباعبدالله سلام بر تو‌ ای فرزند پیامبر خدا سلام بر تو‌ ای فرزند امیر مؤمنان، با یقین شهادت می­دهم که تو امین خدا و فرزند امین خدا هستی. به ظلم و ستم کشته شدی و شهید از دنیا رفتی. گواهی و شهادت می­دهم که خدای متعال خونخواه توست و وعده یاری و پشتیبانی ­ای را که درباره نابودی دشمنانت و آشکار ساختن دعوتت به تو داده بود تحقق می­ بخشد. شهادت می­دهم که تو به عهد و پیمان باخدا وفا کردی و در راه خدا کوشیدی و تا زنده بودی، خدا را با اخلاص و یقین پرستیدی. لعنت خدا بر آن مردمی که تو را کشتند، لعنت خدا بر مردمی که از یاری‌رساندن به تو خودداری ورزیدند، و لعنت خدا بر مردمی که علیه تو دست به تحریک زدند. من به پیشگاه خدا اعلام برائت می­کنم از کسی که تو را تکذیب کرد و حق [و حرمتت] را سبک شمرد و «ریختن» خونت را روا دانست.

پدر و مادرم به فدایت، ‌ای اباعبدالله خدا لعنت کند قاتل تو را، خدا لعنت کند واگذارنده تو را، خدا لعنت کند کسی را که فریاد تو را شنید، ولی آن را پاسخ نداد و یاری‌ات نکرد. خدا لعنت کند کسانی را که زنان «اهل ­بیت» تو را به اسیری بردند، من از آنان و از هر آن کس که یاری و پیروی­شان کرد و در این کارها به کمک آنان شناخت، در پیشگاه خدا اعلام برائت و بیزاری می­کنم.

شهادت می ­دهم که تو و امامان از فرزندان تو مظهر و کلمه تقوا و در هدایت و دستگیره استوار و حجت بر مردمان دنیا هستید. و شهادت می­ دهم که به شما ایمان‌دارم و به مقام شما یقین دارم، و در درون جانم و در احکام دینم و خاتمه­ های کارم و بازگشتم در دنیا و آخرتم، پیرو شما هستم.

۰ نظر موافقین ۱ مخالفین ۰ ۱۸ دی ۹۶ ، ۱۷:۱۱

سیرۀ سیدالشهدا علیه السلام در دعاها و راز و نیازهایش بر این بوده که بر محمد و آل محمد صلوات میفرستادند که به‌عنوان نمونه به چند مورد اشاره می‌شود.


الف) سید بن طاووس دعای عظیم­ الشأن عشرات را که از دعاهای امام حسین علیه السلام است نقل می‌کند و می‌گوید: ‌ای عزیز بدان که دعای عشرات دعای بسیار بزرگ و عظیم‌القدر است و از اسرار دعاهاست سپس سید بن طاووس سند روایت و آثار آن را بیان می‌کند و آنگاه این دعا را به دو روایت در کتاب شریف مهج ­الدعوات و منهج ­العنایات نقل می‌کند. که در روایت دوم این دعا این‌چنین امام حسین علیه السلام صلوات می­فرستند:

«... اَللّهُمَّ إِنّی اَصبَحتُ مِنکَ فی نِعمَةٍ وَ عافِیَةٍ، فَصَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ، وَ تَمِّم عَلَیَّ نِعمَتَکَ وَ عافِیَتَکَ...»[1]

خدایا من از جانب تو به نعمت و سلامتی صبح کردم. پس بر محمد و آل محمد صلوات و رحمت فرست. و تمام کن بر من نعمت خود را و سلامتی را از جانب خود...


ب) سید بن طاووس قنوت‌های ائمه اطهار علیهم السلام را در کتاب شریف مهج ­الدعوات و منهج العنایات بیان می‌کند. در قنوت‌های امام حسین علیه السلام در قنوت دوم آن حضرت چنین می‌گوید: که امام حسین علیه السلام در قنوت نماز این دعا را میخواندند:

«اَللّهُمَّ مَن أَوی إِلی مَأوی فَاَنتَ مَأوایَ، وَ مَن لَجَأَ إِلی مَلجَأٍَ فَأَنتَ مَلجَإی، اَللّهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ، وَ اسمَع ندایی، وَ أَجِب دعایی، وَ اجعَل مَئابی عِندَکَ وَ مَثوایَ، وَ‌ احرُسنی فی بَلوایَ مِنِ افتِتانِ‌ الإِمتحانِ وَ لَمَّةِ الشَّیطانِ، بِعَضَمَتِکَ الَّتی لا یَشُوبُها وَ لَعُ نَفسٍ بِتَفتینٍ، وَ لا وارِدُ طَیفٍ بِتَظنینٍ، وَ لا یَلُمَّ بِها فَرَحٌ، حتّی تَقلِبَنی إلَیک‌بارادتِکَ غَیرَ ظَنینٍ وَ لا مَظنونٍ، وَ لا مُرابٍ، وَ‌لا مُرتابٍ، اِنَّکَ اَرحَمُ الرّاحِمینَ».[2]

خداوندا هرکس جای گیرد به‌سوی جایگاهی، تو جایگاه من هستی، و هرکس پناه برد به‌سوی پناهی، تو پناه من هستی، خدایا بر محمد و آل محمد صلوات و رحمت فرست، و بشنو صدا و ندایم را، و برآور حاجتم را، و بگردان نزدت بازگشتم را و مکانم را، و محافظت فرما مرا در امتحان نمودن از بلیۀ آزمایش و از وسوسۀ قلیل شیطان، به سبب بزرگیت که مخلوط و وارد نمی­شود آن را خفت نفس به سبب در بلا انداختن آن، و نه جنون و خیال وارد شونده به سبب توهم انداختن، و نمی­رسد به او جنونی، تا آن­که برگردانی مرا به‌سوی خود به سبب اراده­ است درحالی‌که غیر متهم باشم در دین و نه گمان بد برده شده باشم در عمل، و نباشم شک زده و نه تهمت زده شده به‌درستی که تو رحم­کننده­ ترین رحم­ کنندگانی.


 

[1]. سید بن طاووس، مهج الدعوات و منهج العنایات،ص274.

[2]. سید بن طاووس، مهج الدعوات و منهج العنایات،ص91 و 92.

۰ نظر موافقین ۱ مخالفین ۰ ۱۵ دی ۹۶ ، ۱۲:۱۲