«عَن جَعفَر بنِ مُحَمَّدٍ، عَن آبائِهِ علیهم السلام مَن قالَ: عَقیبَ الظُّهرِ یومَ الجُمُعَةِ ثَلاثَ مَرّاتٍ، اَللّهُمَّ اجعَل صَلَواتُکَ وَ صَلَواتُ مَلائِکتِکَ وَ رُسُلِکَ عَلی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ کانَت لَهُ اَماناً بَینَ الجُمُعَتَینِ».[1]
از امام جعفر صادق، و او از پدران بزرگوارش علیهم السلام روایت‌شده است که فرمود: کسی که بعد از نماز ظهر روز جمعه سه مرتبه بگوید «اللهم اجعل صلواتک و صلوات ملائکتک و رسلک علی محمد و آل محمد» ما بین دو جمعه [یعنی به مدت یک هفته] در امان خواهد بود.
«وَ عَن عَلی بنِ ابی‌طالب عَنِ النَّبِی صَلَواتُ اللهِ عَلَیهِما قالَ: ما مِن دُعاء اِلّا وَبَینَهُ وَ بَینَ السَّماء حِجابٌ حَتّی یصَلِّی عَلَی النَّبِی مُحَمَّدٍ وَ عَلی آلِ مُحَمَّدٍ، فَاِذا فَعَلَ ذلِک اِنخَرَقَ ذلِکَ الِحجابُ وَ دَخَلَ الدُّعاءُ، وَ اِذا لَم یفعَل ذلِکَ رَجَعَ الدُّعاءُ».[1]
امام علی بن ابی طالب علیه السلام از پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم نقل کرده اند که آن حضرت فرمود: هیچ دعایی نیست، مگر اینکه میان آن و آسمان [درگاه الهی] پرده ای است، تا آنگاه که بر پیامبر، محمد و آل محمد صلوات فرستاده شود، زمانی که این کار صورت گیرد، آن پرده شکافته می‌شود، و دعا [به درگاه الهی] داخل می شود، و هر موقع این کار صورت نگیرد، دعا بر می‌گردد.
«عَن هُشامِ بنِ سالِم، عَن ابی‌عبدالله علیه السلام قالَ: لا یزالُ الدُّعاء مَحجُوباً حَتّی یصَلّی عَلی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ».[2]
هشام بن سالم، امام صادق علیه السلام روایت کرده است که آن حضرت فرمود: حجاب و پوشش دعا از بین نمی رود، تا آن که بر محمد و آل محمد صلوات فرستاده شود.
«عَن السَّکُونی، عَن ابی‌عبدالله علیه السلام قالَ: مَن دَعا وَ لَم یذکرِ النَّبِی صلی الله علیه و آله و سلم رَفرَفَ الدُّعاءُ عَلی رَأسِهِ فَاِذا ذَکَرَ النَّبی صلی الله علیه و آله و سلم رَفَعَ الدُّعاءُ».[3]
سکونی از امام صادق علیه السلام نقل کرده است که آن حضرت فرمود: کسی که دعا کند و پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم را یاد ننماید، دعایش گرداگرد سرش می چرخد [کنایه از اینکه دعایش بالا نمیرود] پس هرگاه پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم را یاد نماید، دعایش به درگاه الهی بالا می رود.
«قالَ اَبوُ عَبدُاللهِ علیه السلام مَن کانَت لَهُ اِلی اللهِ عزوجل حاجَةً فَلیبدَ أبالصَّلاةِ عَلی مُحَمَّدٍ وَ آلِه، ثُمَّ یسألُ حاجَتَهُ ثُمَّ یختِمُ بِالصَّلاةِ عَلی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ، فَاِن اللهَ عزوجل اکَرمُ مِن أن یقبَلَ الطَرَفَینِ وَ یدعُ الوَسَطَ، اِذا کانَتِ الصَّلاةُ عَلی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ لا تَحجُب عَنهُ».[1]
امام صادق علیه السلام فرمود: کسی که نزد خدای عزوجل حاجتی دارد [این‌چنین دعا کند] پس ابتدا کند به فرستادن صلوات بر محمد و آل محمد، سپس حاجتش را درخواست نماید، و بعد از درخواست حاجت [در پایان هم] صلوات بر محمد و آل محمد بفرستد. [اگر چنین نمود ان شاء الله دعا و حاجتش مستجاب است] زیرا خداوند عزوجل کریم تر از آن است که دو طرف دعا را بپذیرد و وسط را رها نماید. هرگاه [در دعا کردن و حاجت خواستن] بر محمد و آل محمد صلوات فرستاده شود، دعا محجوب و پوشیده از او نمی ماند.
«عَن اَبانِ بنِ عُثمانَ، عَن ابی‌عبدالله علیه السلام قالَ: اِذا دَعا اَحَدَ کُم فَلیبدأ بِالصَّلاةِ عَلَی النَّبِیصلی الله علیه و آله و سلم فَاِنَّ الصَّلاةَ عَلَی النَّبِی مَقبُولَةٌ، وَلَم یکُنِ اللهَ لِیقبَلَ بَعضَ الدُّعاءِ وَ یرُدَّ بَعضاً».[2]
از ابان بن عثمان نقل‌شده است که او از امام صادق علیه السلام روایت کرده است که آن حضرت فرمود: هرگاه یکی از شما خواست دعا نماید، پس ابتدا کند به فرستادن صلوات بر پیامبر گرامی اسلام صلی الله علیه و آله و سلم زیرا صلوات فرستادن بر پیامبر پذیرفته شده است، خدای متعال این‌گونه نیست که بعضی از دعا را بپذیرد و بعضی را رد نماید.
«مُحَمَّدَ بنُ الحَسَین الرَّضِی فی نَهجُ البَلاغَةِ عَن امیرالمؤمنین علیه السلام قالَ: اِذا کَانَت لَکَ اِلی اللهِ حاجَةً فَابدَأ بِمَسالَةِ الصَّلاةِ عَلَی النَّبِی صلی الله علیه و آله و سلم ثُمَّ سَل حاجَتَک فَاِنَّ اللهِ اکرَمُ مِن اَن یسالَ حاجَتَینِ فَیقضی إحدا هُما وَ یمنَعُ الأخری».[3]
سید رضی در نهج‌البلاغه از امیرالمؤمنین علیه السلام نقل کرده است که آن حضرت فرمود: هرگاه برای تو در نزد خداوند متعال حاجتی بود. پس ابتدا کن به فرستادن صلوات بر پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم سپس حاجت خود را سؤال نما، زیرا خداوند منان کریم تر از آن است که دو حاجت از او درخواست شود و او یکی از دو درخواست و حاجت را مستجاب نماید و دیگری را واگذارد.
«عَن اِبنِ مَسعُودِ الاَنصاری قال: قال رَسُولُ اللهِ صلی الله علیه و آله و سلم مَن صَلی صَلاةَ وَ لَم یصَلِّ فیها عَلی وَ عَلی اهل‌بیتی لَم تُقبَل مِنهُ».[1]
از ابن مسعود انصاری نقل شده است که گفت: رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: کسی که نماز بخواند و در آن نماز بر من و اهل‌بیت من صلوات نفرستد، نمازش پذیرفته شده نیست.
«عَن جابِرِالجُعِفی قالَ: سَمِعتُ اَبا عَبدِاللهِ علیه السلام یقُولُ: اِذا صَلّی اَحَدُ کُم فَنَسِی اَن یذکَرَ مُحَمَّداً وَ آلِهِ فی صَلاتِهِ سَلَکَ بِصَلاتِهِ غَیرَ سَبیلِ الجَنَّةِ وَلا تُقبَل صَلاةٌ اِلّا اَن یذکَرَ فیها مُحَمَّدٌ وَ آلِ مُحَمَّدٍ».[2]
از جابر جعفی نقل شده است که گفت: شنیدم که امام صادق علیه السلام میفرمود: هر گاه یکی از شما نماز بخواند و فراموش نماید که محمد و آل محمد را در نمازش یاد کند، راه بهشت را بیراهه رفته است. و نمازی پذیرفته نمی شود، مگر آنکه در آن نماز محمد و آل محمد یاد شود.
«عَن مُحَّمَدٍ بنِ هاروُنَ، عَن ابی‌عبدالله علیه السلام قالَ: اِذا صَلّی اَحَدکُم وَ لَم یصَلِّ عَلَی النَّبی صلی الله علیه و آله و سلم فی صَلاتِهِ یسلُکُ بِصلاتِهِ غَیر سَبیل الجَنَّةِ»[3]
از محمد بن هارون نقل‌شده که او از امام صادق علیه السلام روایت کرده است که آن حضرت فرمود: هرگاه یکی از شما نماز بخواند و بر پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم صلوات نفرستد، راه بهشت را بیراهه رفته است.
«لِلدَّیلمِی عَنِ النَّبی صلی الله علیه و آله و سلم قال: مَن صَلّی وَ لَم یذکرِ الصَّلاةَ عَلَی وَ عَلی آلی، سَلَکَ بِهِ غَیرَ طَریقِ الجَنَّةِ، وَ کَذلِکَ مَن ذُکِرتُ عِندَهُ وَ لَم یصَلِّ عَلَی».[4]
دیلمی از پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم نقل کرده است که آن حضرت فرمود: کسی که نماز بخواند و بر من و آل من صلوات نفرستد، راه بهشت را نپیموده است. و هم چنین کسی که نزد او یاد شوم و بر من صلوات نفرستد راه بهشت را نرفته است.
«عَن حَمّادِ بنِ عُثمانَ أنَّهُ سَألَ اَبا عَبدِاللهِ علیه السلام قالَ: اَخبِرنا عَن اَفضَلِ الأَعمالِ؟
فَقالَ: الصَّلواتُ عَلی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ مِائَةَ مَرَّةٍ بَعدَ العَصرِ، وَ ما زِدت فَهُوَ أفضَلُ»[1]
از حماد بن عثمان روایت شده است که او از امام صادق علیه السلام سؤال کرد و گفت: بهترین اعمال چیست؟
امام صادق علیه السلام فرمود: [بهترین و برترین اعمال] صد مرتبه صلوات بر محمد و آل محمد بعد از نماز عصر است. سپس فرمود، هر چه بیشتر صلوات بفرستید، بهتر است.
«عَنِ ابنِ سِیابةٍ، عَن ناجِیةٍ قالَ: قالَ اَبوجَعفَرٍ علیه السلام إذا صَلَّیتَ العَصرَ یومُ الجُمُعَةِ فَقُل: اللّهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ اَلاوصِیاءِ المَرضِیینَ بِأَفضَلِ صَلَواتِکَ، وَ بارِک عَلَیهِم بِأَفضَلِ بَرَکاتِک وَ اَلسَلامُ عَلَیهمُ وَ عَلی اَرواحِهمُ وَ اَجسادِهم وَ رَحمَةُ اللهِ وَ بَرَکاتُهُ، فَاِنَّ مَن قالَها بَعدَ العَصرِ کَتَبَ اللهِ عزوجل لَهُ مِائِةَ الفِ حَسَنةٍ وَ مَحا عَنهُ مِائَةَ اَلفِ سَیةٍ وَ قَضی لَهُ بِها مِائَةَ اَلفِ حاجَةٍ، وَ رَفَعَ لَهُ بِها مِائَةَ اَلفٍ درجه».[1]
ابن سیابه از ناجیه روایت کرده است که او گفت: امام باقر علیه السلام فرمود: هرگاه نماز عصر روز جمعه را خواندی، بگو: «اَللّهُمَّ صَلَّ عَلی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ اَلاوصِیاءِ المَرضِیینَ بِأَفضَلِ صَلَواتِکَ، وَ بارِک عَلَیهِم بِأَفضَلِ بَرَکاتِک وَ اَلسَلامُ عَلَیهمُ وَ عَلی اَرواحِهمُ وَ اَجسادِهم وَ رَحمَةُ اللهِ وَ بَرَکاتُهُ».
پس به درستی و تحقیق کسی که بعد از نماز عصر این صلوات را بفرستد، خداوند عزوجل صد هزار ثواب برای او می نویسد، و صد هزار گناه از نامه اعمالش پاک می کند، و صد هزار حاجت او را برآورده می سازد، و صد هزار درجه برای او بالا می برد.
«عَن عَبدِاللهِ بنِ سنانٍ عَنِ ابی‌عبدالله علیه السلام قالَ اِذا کانَ یومُ الِقیامَةِ بَعَثَ اللهُ تَعالی اَلأیامَ وَ یبَعثُ الجُمُعَةَ أما مَها کَالعَروسِ ذاتُ کَمالٍ وَ جمالٍ تَهدی اِلی ذی دَینٍ وَ مالٍ، فَیقِفُ عَلی بابِ الجَنَّةَ وَالأیامُ خَلفَها فَیشفَعُ لِکُلِّ مَن اَکثَرَ الصَّلاةَ فیها عَلی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ (علیهم‌السلام)
قالَ اِبنَ سنانٍ فَقُلتُ: کَمِ الکَثیرُ فی هذا، وَ فی‌ای زَمانِ أوقاتِ یومِ الجُمُعَةِ اَفضَلُ، قالَ:
مِائَةَ مَرَّهٍ، وَ لکِن ذلِکَ بَعدَ العَصرِ، قالَ: وَ کَیفَ أقُولها؟
قالَ: تَقُولُ: اللّهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ عَجِّل فَرَجَهُم مِائَةً مَرَّةٍ».[1]
عبدالله بن سنان از امام صادق علیه السلام روایت کرده است که آن حضرت فرمود: زمانی که روز قیامت شود، خدای متعال روزها را مبعوث می کند، و روز جمعه را پیشاپیش دیگر روزها می فرستد. مانند عروسی که صاحب جمال و کمال است در حالی که او را به سوی صاحب دَین و مال هدایت می کند، و روز جمعه بر در بهشت می ایستد، و دیگر روزها پشت سر او می ایستند، سپس روز جمعه هرکسی را که در آن روز بیشتر بر محمد و آل محمد صلوات فرستاده است، شفاعت می کند.
ابن سنان می‌گوید: به امام صادق علیه السلام گفتم: [اینکه فرمودید: روز جمعه کسی را که بیشتر بر محمد و آل محمد صلوات فرستاده است، شفاعت می کند.] بیشتر چقدر است [یعنی: چه مقدار انسان در روز جمعه صلوات بفرستد، بیشتر صلوات فرستاده است] و در چه ساعتی از ساعات روز جمعه، انسان صلوات بفرستد، بهتر است؟
امام صادق علیه السلام فرمود: صد مرتبه؛ و بهترین ساعات روز جمعه [برای صلوات فرستادن] بعد از نماز عصر است.
عبدالله بن سنان می‌گوید: عرض کردم، چگونه صلوات بفرستم؟
امام صادق علیه السلام فرمود: صد بار می گویی:
«اللّهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ عَجِّل فَرَجَهُم»
«جامِعُ الاَخبار: یقُولُ بَعدَ فَریضَةِ الظّهرِ سَبعَ مَرّاتٍ وَ یأخُذُ بَیدهِ الیمنی مَحاسِنَهُ وَ یرفَعُ یدِهِ الیسری: یارَبَّ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ، صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ أعتِق رَقبتَی مِنَ النّارِ».[1]
مرحوم شیخ صدوق در کتاب جامع الاخبار می‌گوید: بعد از نماز ظهر هفت مرتبه در حالی که با دست راست ریش و محاسن را گرفته باشد. و دست چپش را به سمت آسمان بلند کرده، بگوید:
« یا رَبَّ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ، صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ أعتِق رَقبتَی مِنَ النّارِ » .
«عَنِ الصّادِقِ علیه السلام مَن قالَ بَعدَ صَلاةِ الفَجرِ وَ بَعدَ صَلاةَ الظُّهرِ: اَللّهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ عَجِّل فَرَجَهُم، لَم یمُت حَتی یدرِکَ القائِمَ».[1]
از امام صادق علیه السلام روایت شده است که آن حضرت فرمود: کسی که بعد از نماز صبح و بعد از نماز ظهر بگوید «اللّهمّ صلّ علی محمّد و آل محمّد و عجل فرجهم» نمی میرد تا آنکه قائم (عجل الله تعالی فرجه الشریف) را درک نماید.
بیان دو نکته ضروری است:
الف) با توجه به اینکه روایت اطلاق دارد، از اطلاق روایت استفاده می‌شود که فرستنده این صلوات باید خود را متلزم نماید که مداومت بر این صلوات داشته باشد.
ب) باز از اطلاق روایت این استفاده را هم می‌شود کرد. که ممکن است کسی واقعاً ملتزم به این شده باشد که بعد از نمازهای صبح و بعد از نمازهای ظهر این صلوات را بفرستد. و حضرت را هم درک کند ولی او را نشناسد.
با توجه به دو نکته فوق‌الذکر کسی چنین تصور نکند که من مداومت بر این ذکر شریف کردم ولی خدمت حضرت قائم نرسیده و او را درک ننمودم. ممکن است همین فرد واقعاً حضرت را درک کرده ولی او را نشناخته است.
باید توجه داشت که اتفاقاً شیطان در کمین است، و در همین مواقع به سراغ انسان می آید تا اولاً اعتقاد او را سست نماید. و ثانیاً خدای ناکرده فرد را به‌نوعی گول بزند که او از ریشه منکر چنین روایاتی شود ثالثاً خدای ناکرده باعث گردد که فرد امام صادق علیه السلام را به دروغ گوئی متهم نماید که پناه به خدا می بریم از شر شیطان رجیم.
«قالَ النَبی صلی الله علیه و آله و سلم: مَنِ قالَ: اللّهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ، اَعطاهُ اللهُ اَجرَ اَثنینِ وَ سَبعینَ شَهیداً، وَ خُرِجَ مِنَ ذُنُوبِهِ کَیومٍ وَلَدَتهُ اُمُّهُ».[1]
پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم: فرمود کسی که بگوید «اللهم صل علی محمد و آل محمد» خداوند متعال ثواب 72 شهید را به او عطا فرموده، و از گناهانش خارج شده است مثل روزی که از مادر متولد شده بود.
