علی بن فضل الله شوشتری

سیرۀ سیدالشهدا علیه السلام در دعاها و راز و نیازهایش بر این بوده که بر محمد و آل محمد صلوات میفرستادند که به‌عنوان نمونه به چند مورد اشاره می‌شود.

الف) سید بن طاووس دعای عظیم­ الشأن عشرات را که از دعاهای امام حسین علیه السلام است نقل می‌کند و می‌گوید: ‌ای عزیز بدان که دعای عشرات دعای بسیار بزرگ و عظیم‌القدر است و از اسرار دعاهاست سپس سید بن طاووس سند روایت و آثار آن را بیان می‌کند و آنگاه این دعا را به دو روایت در کتاب شریف مهج ­الدعوات و منهج ­العنایات نقل می‌کند. که در روایت دوم این دعا این‌چنین امام حسین علیه السلام صلوات می­فرستند:

«... اَللّهُمَّ إِنّی اَصبَحتُ مِنکَ فی نِعمَةٍ وَ عافِیَةٍ، فَصَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ، وَ تَمِّم عَلَیَّ نِعمَتَکَ وَ عافِیَتَکَ...»^[1]

خدایا من از جانب تو به نعمت و سلامتی صبح کردم. پس بر محمد و آل محمد صلوات و رحمت فرست. و تمام کن بر من نعمت خود را و سلامتی را از جانب خود...

ب) سید بن طاووس قنوت‌های ائمه اطهار علیهم السلام را در کتاب شریف مهج ­الدعوات و منهج العنایات بیان می‌کند. در قنوت‌های امام حسین علیه السلام در قنوت دوم آن حضرت چنین می‌گوید: که امام حسین علیه السلام در قنوت نماز این دعا را میخواندند:

«اَللّهُمَّ مَن أَوی إِلی مَأوی فَاَنتَ مَأوایَ، وَ مَن لَجَأَ إِلی مَلجَأٍَ فَأَنتَ مَلجَإی، اَللّهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ، وَ اسمَع ندایی، وَ أَجِب دعایی، وَ اجعَل مَئابی عِندَکَ وَ مَثوایَ، وَ‌ احرُسنی فی بَلوایَ مِنِ افتِتانِ‌ الإِمتحانِ وَ لَمَّةِ الشَّیطانِ، بِعَضَمَتِکَ الَّتی لا یَشُوبُها وَ لَعُ نَفسٍ بِتَفتینٍ، وَ لا وارِدُ طَیفٍ بِتَظنینٍ، وَ لا یَلُمَّ بِها فَرَحٌ، حتّی تَقلِبَنی إلَیک‌بارادتِکَ غَیرَ ظَنینٍ وَ لا مَظنونٍ، وَ لا مُرابٍ، وَ‌لا مُرتابٍ، اِنَّکَ اَرحَمُ الرّاحِمینَ».^[2]

خداوندا هرکس جای گیرد به‌سوی جایگاهی، تو جایگاه من هستی، و هرکس پناه برد به‌سوی پناهی، تو پناه من هستی، خدایا بر محمد و آل محمد صلوات و رحمت فرست، و بشنو صدا و ندایم را، و برآور حاجتم را، و بگردان نزدت بازگشتم را و مکانم را، و محافظت فرما مرا در امتحان نمودن از بلیۀ آزمایش و از وسوسۀ قلیل شیطان، به سبب بزرگیت که مخلوط و وارد نمی­شود آن را خفت نفس به سبب در بلا انداختن آن، و نه جنون و خیال وارد شونده به سبب توهم انداختن، و نمی­رسد به او جنونی، تا آن­که برگردانی مرا به‌سوی خود به سبب اراده­ است درحالی‌که غیر متهم باشم در دین و نه گمان بد برده شده باشم در عمل، و نباشم شک زده و نه تهمت زده شده به‌درستی که تو رحم­کننده­ ترین رحم­ کنندگانی.